تابلو نقاشی رنگ روغن “رقصی چنین میانه میدانم آرزوست” 60×70

تابلو نقاشی رنگ روغن “رقصی چنین میانه میدانم آرزوست”

• سماع سابقه‌ای دیرینه دارد و به دوران پیش از اسلام بازمی‌گردد. 
• برخی منابع، ریشه‌های آن را به زمان حضرت داوود نبی نسبت می‌دهند. 
• در شاهنامه نیز به مراسمی مشابه سماع در دوران پادشاهی خسرو کیانی اشاره شده است. 
• پس از اسلام، این مراسم توسط صوفیان و دراویش ادامه یافت و با اشعار و موسیقی عرفانی همراه شد. 
• مولانا جلال‌الدین محمد بلخی، شاعر و عارف بزرگ، تأثیر بسزایی در توسعه و گسترش سماع داشته است. 

• رقص سماع معمولاً در فضایی روحانی و با حضور نوازندگان و خوانندگان برگزار می‌شود.
• شرکت‌کنندگان با پوشیدن لباس‌های خاص و با چرخیدن به دور خود، حالت خلسه و وجد را تجربه می‌کنند.
• موسیقی و اشعار عرفانی در این مراسم نقش مهمی دارند و به ایجاد فضایی معنوی کمک می‌کنند.
• در سماع، از سازهایی مانند دف و نی استفاده می‌شود که هر کدام نمادهای خاصی دارند.
• دف نماد اولین آلت موسیقی است که در زمان ورود پیامبر اسلام به مدینه نواخته شده است و نی نیز نمادی از انسان و عالم صغیر است. 

• سماع برای صوفیان، راهی برای تعالی روح و نزدیک شدن به خداوند است. 
• این مراسم، نوعی عبادت و ذکر محسوب می‌شود که با رقص و موسیقی همراه است. 
• سماع، نمادی از سفر روحانی انسان به سوی خدا و تجلی عشق الهی است. 
• این مراسم، تأثیر عمیقی بر شرکت‌کنندگان می‌گذارد و آن‌ها را به حالت خلسه و وجد می‌برد.